Categorie: Dokter, dokter

Diagnose
Ventrale glenohumerale instabiliteit rechter schouder
Ingreep
Arthroscopie schouder rechts en arthroscopisch geassisteerde herstel van de kapselbandinstabiliteit van de gleonohumerale instabiliteit door middel van labrumplastiek en kapselshift.
Nabehandeling
Protocol fysiotherapie. Protocol kort samengevat:

• 6 weken immobilisatie sling
• slapen met ruim T-shirt over de arm in de sling teneinde onverwachte / onbewuste bewegingen van de arm tijdens de slaap te voorkomen
• tot 90° elevatie / abductie in scapulair vlak, 10° exorotatie, 10° endorotatie vanuit neutrale stand gerekend, alles passief geleid met fysiotherapeut
• zelf hand, pols en elleboog uit de sling bewegen zodat deze niet stijf worden, aantal keer per dag
• schrijven, computeren, douchen mag en kan, alles onder schouderhoogte
• de eerste 6 weken geen exorotatie
• controle polikliniek na 1 week
• controle polikliniek na 3 maanden

Verslag
Rugligging. Algehele anesthesie. Onderzoek van de schouder onder narcose.
Onderzoek in 90° abductie en exorotatie:

• Ventrale instabiliteit: ja
• Dorsale instabiliteit: nee
• Multidirectionele instabiliteit: nee
• Sulcus sign: nee

Patient wordt omgedraaid op de stabiele niet geopereerde schouder. Tractie 45° naar caudaal en 5 kg en 90° verticaal eveneens 5 kg.

Joderen en afdekken nadat de contouren van de schouder eerst gemarkeerd zijn. Klassieke portals posterieur, anterieur en anterolateraal bij de rotatorcuff interval.

Arthroscopie:

• Glenoïd: geen bijzonderheden
• Aanhechting van bicepspees met zijn anker: geen bijzonderheden
• Humeruskop: grote Hill-Sachs-laesie van ongeveer 2-3 cm en ongeveer halve centimeter diep
• Rotatorcuff: intact
• Supraspinatus: intact
• Infraspinatus: intact
• Subscapularis: intact
• Bicepspees: intact
• Kapsel: niet herkenbaar
• Ligamentum glenohumerale superieur: niet herkenbaar
• Ligamentum glenohumerale medius: niet uitgerekt
• Ligamentum glenohumerale inferior: uitgerekt, het kapsel is teruggetrokken. De humeruskop is naar anterocaudaal gesubluxeerd
• Labrum: verdwenen tussen 1 uur en 6 uur ventraal
• Drive through sign: positief

Met een tasthaakje wordt de glenohumerale lengte nagelopen, de anterocaudale kapselzak is slap en uitgerekt. Met een schaartje wordt het labrum losgeknipt van de aanhechting op glenoïd. Met de scherpe rasp worden de weke delen losgemaakt van het labrum van 1 uur tot 6 uur. Vervolgens wordt met de ruwe rasp het corticale bot aangeruwd.

Vervolgens pakken van het slappe ventrale kapselzak met het ligamentum glenohumerale inferior en optrekken naar craniaal. Voorboren en plaatsen van 2.9 mm Bioraptor ankertje om half 5. Met de Suture lasso wordt het kapsel, het ligamentum glenohumerale inferior en het labrum doorgeprikt en een van de twee draden van de anker wordt door de lus gebracht en weer naar buiten getrokken. Zoeken van de juiste post, deze bevindt zich in de draad welke door het weefsel gaat. Hieromheen Fishermans knoop en een aantal halve knopen, tot acht toe. Daarna afknippen van de draad. Er is een mooie strakke labrumplastiek en kapselshift opgetreden. Vervolgens wordt op identiek wijze hetzelfde verricht om 3 uur maar nu met het ligamentum glenohumerale mediale. Er ontstaat een mooie wal en mooi strakke voorste-kapselband. Verwijderen van de canules. Sluiten van de wondjes met oplosbaar Monocryl draadje en aanleggen van de immobiliserende sling. Deze moet 6 weken blijven.

Ongeveer drie en een half uur nadat ik onder zeil ging werd ik weer wakker. Het verdovingsblok in mijn rechterarm en -schouder zat er toen nog stevig in. Het duurde tot ongeveer 6 uur de volgende morgen voordat ik weer gevoel in mijn hand en arm kreeg. Die eerste nacht was erg vervelend. Slapen lukte niet, ondanks de pillen. Ik kon nauwelijks bewegen, voelde mijn rechterkant niet, en ik kreeg hoofdpijn en werd misselijk. Om 11 uur ’s avond flink overgegeven, liggend op m’n rug (moet je ook eens proberen :-(). Het meeste kon ik in een bakkie mikken maar er ging toch ook een flinke scheut over mij heen. Bed verschonen deden ze niet, ze gingen niet aan mij sjorren, maar deden alleen een nieuw lakentje over mij heen. Het werd er niet comfortabeler op. Verder dommelen maar weer. En mijn zwaarlijvige buurman maar snurken, met stiltes voor de storm en dan plotseling gigantische uithalen. Hij had de nacht ervoor de afdeling op stelten gezet dus ze hadden hem nu met een infuus grondig onschadelijk gemaakt.

Blij toen er ’s morgens weer wat reuring kwam, met moeite een beschuitje weggewerkt, gevoel terug op rechts, tamelijk weinig pijn eigenlijk. Ik mocht van het infuus af en het bed uit. Beetje dizzy naar de wc gesjokt, gelukkig hoefde ik nu niet meer in de fles. De wondjes werden behandeld, de dokter kwam langs (niet de operateur), en de fysiotherapeut kwam met de eerste instructies. Om een uur of elf naar huis.

Na een week op afspraak bij de orthopeed die mij geopereerd had. Hij was tevreden over de operatie en ik dat ik verder weinig last had gehad van pijn of andere narigheid. Handen wassen, scheren, flossen, broodje smeren, appeltje schillen, met de onderarm op tafel, met de elleboog op de knie, voorover hangend beetje met de arm zwaaien, het mag allemaal van hem. De eerste herstelfase valt mij helemaal niet tegen. Ik vraag naar het filmpje van de kijkoperatie en hij vertelt gelaten dat het allemaal nog analoge video is, dat er 20 jaar geleden al nieuwe systemen toegezegd waren maar dat dat helaas nooit gerealiseerd is.

Ik had de voetbalwedstrijd gelukkig weer overleefd. Ik ben de laatste jaren altijd toch wel bezorgd voor mijn zwakke schoudertjes, of dat mijn achillespees weer opspeelt of zo. Maar nee het was goed gegaan, alles heel, alleen 1-2 verloren. Maar dat maakte mij ook niet zo uit, het was tenminste een leuke spannende wedstrijd. Na afloop hadden we nog aardig wat moeite om een bal uit de boom te krijgen die Zakaria er in geschoten had. Hij zat behoorlijk hoog en goed vast. Met een andere bal probeerden we hem er uit te schieten. De eerste pogingen dienden vooral om wat takken er uit te schieten zodat er een weg gebaand werd naar de vastliggende bal. Uiteindelijk lukte het. De voltreffer was van mij.

Toen nog wat babbeltjes gemaakt met wat bekende clubmensen. “Hoe gaat het?” “Ja goed ik kan nog wel een beetje meekomen in het team. Alleen verloren maar ja.” En toen de kleedkamer in. Zoals gewoonlijk als een van de laatsten onder de douche. Behalve Umberto die is altijd echt de laatste maar die was nu nog met een ander team een kwartiertje mee voetballen. De douche was tenminste nu niet zo verstikkend heet als de laatste tijd, hadden ze er toch iets aan weten te doen? Ingezeept, afgespoeld, afgedroogd. Onderbroek aan. En toen wilde ik mijn hemd van het haakje pakken. Mijn linkerarm had ik al omhoog gebracht naar het haakje, toen mijn slipper onder mij vandaan gleed. Daarom zocht ik steun met mijn linkerarm bij de muur. Die was ook een beetje glibberig. En ik was op zoek naar evenwicht. Door mijn reactie bleef ik gewoon op de been, dat was het probleem niet. Maar de houding van mijn arm, schuin links omhoog, samen met het beetje extra kracht dat ik zette om grip te krijgen, dat kan mijn schouder niet hebben. Hij zat fout, uit de kom.

En dan moet ie dus terug. Vloeken alleen helpt niet. Eerst probeer je het met draaien en keren van je hand en arm, voor zover dat gaat, en hoop je dat ie spontaan weer op zijn plaats floept. Maar nee. Je kon echt goed zien aan die schouder dat het fout zat. Toen herinnerde ik mij de tip van voorover liggen en je arm naar beneden ontspannen laten afhangen. Er stond een tafel in de kleedkamer dus daar ging ik op liggen. Hielp niet. Ik vroeg aan Joram om aan mijn bungelende arm te trekken, gaf ook niet. Toen kwam ervaringsdeskundige John van een ander team met een tip, voorover op je knieën, elleboog op de grond en dan met een stoot van je lichaam duw je hem zo op zijn plaats. Hielp ook niet. Of ik durfde dat niet goed, kan ook.

Dus, dan maar weer naar het ziekenhuis. Maar hoe? Joram, Marcel, Gabriele zijn allemaal fietsers. Ik had mijn eigen auto, maar geen chauffeur. Umberto werd uit zijn 2de wedstrijd gehaald. Umberto onze geweldige aanvoerder, trainer, coach, inspirator en regelaar, ook voor dit klusje werd er weer een beroep op hem gedaan. Hij was met de auto, maar die stond op het parkeerterrein. Als het hek openkon dan kan hij over het pad naar de kleedkamers rijden. Wie heeft de sleutel van het hek? Marcel zorgde uiteindelijk dat het hek openging, Umberto kwam met zijn auto, Joram had mij geholpen wat meer aan te kleden. En Chrit zou dan met mijn auto naar Zaandam rijden, met zijn fiets achterin gepropt.

Eindelijk konden we dan op weg, ik denk zo’n 3 kwartier nadat het gebeurd was. Het begon behoorlijk vervelend te voelen in die schouder inmiddels. De clubmensen met wie ik net nog luchtig gesproken had waren zwaar verbaasd. Tamelijk opgewekt was ik de kleedkamer ingegaan, en kromlopend en met veel pijn kwam ik er nu weer uit.

We dachten slim te zijn door de Middenweg te vermijden en dwars door de wijk richting OLVG ziekenhuis te rijden. Maar daarbij hadden we niet gedacht aan de vele drempels en de onregelmatige klinkerstraten. Dat was bijten. Verder ging het nog redelijk vlot gezien de zaterdagmiddagdrukte, zo’n 20 minuten later waren we bij het OLVG. Bij de receptie van de Eerste Hulp zag men ook wel dat ik veel pijn had, er werd iemand opgetrommeld die mij meteen mee nam. Ik hoefde niet in de wachtkamer gelukkig. Ik werd op een bed geposteerd, verpleegkundigen kwamen kijken, en een arts-assistent, ze gingen een infuus aanleggen, in mijn rechteronderarm, en daarlangs zou ik pijnstilling krijgen. Ondertussen was het wachten op een arts.

De pijnstilling was Fentanyl, eerst 50 microgram, maar al rap nog een keer 50 want ik bleef de boel aardig bij elkaar kermen. Eerst moest er ook nog een foto gemaakt worden, ze willen zien of er niet al iets kapot is van binnen. Toen ik daar van terug was ging arts-assistent Leonie mijn arm op zijn plek trekken. Mijn lijf werd tegengehouden door een laken onder mijn oksel door die door een ander vastgehouden werd. Ik probeerde mij uit alle macht te ontspannen terwijl ze trokken. Voor mijn gevoel lukte dat ontspannen wel want dat trekken was niet het pijnlijkste, ze deed dat wel met beleid. Het meeste last had ik toen van mijn benen waar de kramp in dreigde te schieten. Gevolg van de voetbalwedstrijd die ik er op had zitten. Maar het trekken lukte niet, kennelijk waren mijn schouderspieren toch te verkrampt, of te sterk, de schouder bleef ontwricht. Het was eigenlijk Leonie’s eer te na, ze had wel eerder zo’n klusje geklaard, maar na een ruim kwartier of zo moest ze het toch opgeven.

Toen gingen ze voorbereidingen treffen voor een korte narcose. Umberto was er al die tijd bij, dat was heel prettig. Marcel en Gabri en Joram waren tussendoor zelfs ook nog even langs het ziekenhuis gekomen. Die voorbereidingen daar moest nog aardig wat voor gebeuren. Ik herinner me een infuus met fysiologisch vocht, elektrodes op mijn buik en borst, een dikke spuit met witte melkachtige vloeistof, een mondkapje, nog meer pijnstilling, vragen als Hoeveel weeg je, Ben je allergisch, Ben je eerder onder narcose geweest. Volgens mij was het ook een leermomentje van de arts voor Leonie.

En het volgende dat ik weet was: De Opluchting!!! Sjonge wat een opluchting. En frisse zuurstof in mijn neus, waarmee ik kennelijk weer bijgebracht werd. Ik werd er bijna vrolijk van. Of kwam dat ook door de flinke doses middelen? De schouder zat opeens goed. Ik had dus duidelijk een episode gemist. De arts vertelde dat ze toch nog wel flink hadden moeten trekken. Had ik niks meer van gemerkt. Ik kreeg weer een mooie geavanceerde mitella om. Ik heb er al een paar maar deze nog niet. Ik mocht nog een kwartiertje bijkomen, het infuus werd ontkoppeld, en ik moest nog weer op de foto voor de achteraf controle. Lopend er heen, dat ging nog wel een beetje wankelig.

Terug van de foto belde er iemand die de Marktplaats-advertentie voor mijn auto gezien had. Of ie vanavond kon komen kijken. Kon wel dacht ik. Maar best kans dat ik nogal warrig klonk door de telefoon want later belde hij weer af met een smoes.

Toen nog wachten op het oordeel van de arts. Umberto ging wat eten en drinken kopen. Om ongeveer half zes mochten we gaan. Om ongeveer kwart voor 3 moet het gebeurd zijn. Het zal dus zo’n twee uur geduurd hebben voor ie weer op z’n plek zat. Valt me nog mee eigenlijk. Volgens mij had het een vorige keer veel langer geduurd.

Umberto bracht me naar huis. Ik was opgelucht en opgewekt en hyper de pieper. Chrit belde ondertussen dat ie ook weer thuis was en dat het allemaal gelukt was met mijn auto. De jongens hebben mij geweldig geholpen, daar kan ik mijn handen mee dicht knijpen.

Verder is het natuurlijk balen. Weer een tijdje niet sporten, en voortaan nog meer bezorgdheid en angst om te vallen en zo. En ik moet weer bedenken of ik het zal laten opereren. Eigenlijk wil ik dat niet. Liefst wil ik een goede manier waarmee ik zelf die arm weer terug in de kom krijg als het weer gebeurt. En wat een lullige aanleiding was het ook, uitglijden in de kleedkamer. Had ook thuis kunnen gebeuren. Laat het dan in een wedstrijd tijdens een schitterende rush door een vliegende tackle van een tegenstander gebeuren, dan is het tenminste een stuk heldhaftiger. Nou zo doe ik het dan maar de volgende keer.

Morgen op controle bij de Orthopeden van het OLVG. Wat zal ik ze zeggen en vragen…

• Het gaat heel goed, ik heb niet het gevoel dat er veel extra schade bij gekomen is door deze luxatie. En het terugzetten is netjes gedaan lijkt mij. Ik heb een paar dagen de mitella gedragen, daarna niet meer. Nog geen gekke dingen boven mijn hoofd gedaan.
• Wat adviseren jullie mij?
• Eigenlijk wil ik geen operatie, maar liever dat ik handiger wordt in het terugzetten van die schouder mocht het weer eens voorkomen.
• Wat zijn de methoden daarvoor? Hippocrates, Milch, methode van John, op de buik liggen en af laten hangen, … en hoe werken die precies en waar moet ik daar bij op letten.
• Wat had ik in dit geval moeten doen? Welke methode had gewerkt? Had ik ambulance moeten (laten) bellen?
• Wat gebeurt er bij een operatie? Hoe is de revalidatie? Hoe is de kans op succes? Wat zijn de ervaringen? Waar kan ik dat nazien? Hoe vaak doen ze het? Welke voorbereidingen worden er getroffen, Röntgen, MRI, … ?